Είπα στον Γέροντα:

– Εμένα, Γέροντα, φυσικά, το Πανεπιστήμιο με πληρώνει για να διδάσκω το καρδιογράφημα· δε με πληρώνει για να κάνω κήρυγμα. Και στο κάτω κάτω μπορεί κάποιο φοιτητές να μη θέλουν το κήρυγμα ή κάποιοι να μην πιστεύουν κιόλας. Μήπως, όμως, Γέροντα, θα ήταν καλό κάποια μέρα, επιτέλους, τελειώνοντας αυτά τα μαθήματα για το καρδιογράφημα, που οι φοιτητές με χειροκροτούν κι εγώ χειροκροτώ εκείνους, να τους πω “παιδιά, κάντε ένα βήμα προς τον Χριστό”;

Ακούστε, λοιπόν, τι μου είπε ο Γέρων Πορφύριος:

– Γιατί να έχεις αυτό το δίλημμα; Όταν πας να κάνεις το μάθημα, είσαι κοινωνημένος;

– Ναι, Γέροντα. Είμαι.

– Κοινωνάς την Κυριακή; – Κοινωνώ, με την ευχή σας.

– Τότε, Γιωργάκη, πηγαίνει ο Χριστός μέσα στο αμφιθέατρο. Τί τα θέλεις τα λόγια,α γού κουβαλάς τον Χριστό μέσα εκεί, αφού είσαι χριστοφόρος την ώρα που μιλάς στην έδρα; Τί να πεις στα παιδιά για τον Χριστό; Άφησε τα παιδιά όπως είναι. Τίποτε να μην του πεις.

[Κλ. Ιωαννίδη, Γεροντικό του 20ου αιώνος, Αθήνα 2002, σελ.77]