Είναι συγκινητική η διακριτικότητα της αγάπης του Θεού, όπως μας την απεκάλυψε ο Γέροντας. Ήμασταν, μια φιλική συντροφιά, στα Καλλίσια, δίπλα στους βράχους του Μοναστηριού, έχοντας ανάμεσά μας τον Γέροντα. Ήταν νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος. Ο Γέροντας μάς έκανε μια κατανυκτική, εξωτερική και εσωτερική, περιγραφή των Αγιορείτικων αγρυπνιών στα Καυσοκαλύβια, τότε που, όπως έλεγε, “Tο Άγιο Πνεύμα πλημμύριζε με ουράνια χαρά τις ψυχές των μοναχών”. Και λέγοντας αυτά, μας άφησε ένα αφυπνιστικό μήνυμα: “Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δεν θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να Του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει”. Τα λόγια του μου θύμιζαν την Αποκάλυψή: “Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ“.

Ο Παντοδύναμος Θεός χτυπά διακριτικά την πόρτα της ψυχής τού αδύναμου ανθρώπου και περιμένει υπομονητικά να του ανοίξει, για να τον κάνει αληθινά ευτυχή, κι αυτός τις πιο πολλές φορές, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, που Εκείνος του χάρισε, δεν του ανοίγει, μένοντας κλεισμένος στη δυστυχία του. Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε την φρόνηση να κάνουμε πράξη την ικεσία:”Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν“.

Πόσοι από εμάς, λέγοντας αυτή την προσευχή δεν αμπαρωνόμαστε στην ανασφάλειά μας; Και ο Θεός σέβεται την αφροσύνη μας, γιατί κι αυτή αποτελεί έκφραση της ελευθερίας μας. Μια μέρα ο Γέροντας μού είπε: “Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας”. Και μια άλλη: “Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση”. Προσπαθούσα να εμβαθύνω στις επιγραμματικές, αλλά πολυσήμαντες αυτές συμβουλές του.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 386π.]