Κάποτε τον ρώτησα:

– Γέροντα, αυτή η ψυχοσωματική έλξη, που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα, είναι δαιμονική;.

Και μου απάντησε:

– Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Εξαρτάται..

Σε επόμενη συνάντησή μας, επανήλθα στο θέμα και μου απάντησε πιο συγκεκριμένα:

– Ξέρεις, αυτό που ονομάζουν ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει αλλά, απαιτεί μία προϋπόθεση: να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας τον Χριστό και τηρώντας τις εντολές του. Έτσι θα φθάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι. Διαφορετικά, θα είναι ψυχικά πτωχοί, δε θα μπορούν να δώσουν αγάπη και θα έχουν διαμονικά προβλήματα, που θα τους κάνουν δυστυχισμένους.

Μια άλλη φορά ήταν παραστατικός. Τον ρώτησα:

– Γέροντα, έχω ακούσει το πρόβλημα τού ανικανοποιήτου της αισθησιακής και συναισθηματικής επιθυμίας, ανάμεσα στα δύο φύλα, παραμένει άλυτο και το λύνει μόνο ο τάφος.

Ο Γέροντας αντέδρασε έντονα:

– Όχι, μωρέ, μην το λες πρόβλημα. Να, είναι έτσι.

Και έκανε, με την παλάμη και δάκτυλά του, μία χαρακτηριστική κίνηση πάνω στην κουβέρτα τού κρεβατιού του, που έδειχνε κάτι, που κινείται εμπρός έρποντας, μετά να αρχίζει λίγο λίγο να απογειώνεται και τελικά να ανυψώνεται στον ουρανό.

Η εικόνα που έδωσε ήταν τελείως αντίθετη από εκείνη που δίνουν οι ρομαντικές περιγραφές εκστατικών ερώτων, που ξεκινούν από πολύ ψηλά, χάνουν ύψος σιγά σιγά και προσγειώνονται ανώμαλα τελικά.

Η εικόνα του Γέροντα, συνδεόταν άμεσα με την “πνευματική περιουσία”, της οποίας η ύπαρξη ή η απουσία, δημιουργεί ανάλογα την ανοδική ή καθοδική πορεία.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 352-4]