Για τον εαυτό του ζητούσε μόνο τη σωτηρία της ψυχής του. Τίποτε άλλο! Ακόμη και όταν υπέφερε τρομερά και κινδύνευε να πεθάνει από τις πολυώνυμες, ανίατες και βασανιστικές ασθένειες, που τον τυραννούσαν χρόνια, ποτέ δεν παρέβει τον κανόνα αυτόν! Ποτέ και καμμιά φορά δε ζήτησε από τον Θεό να του θεραπεύσει τις ασθένειές του. Γιατί, όπως ο ίδιος υποστήριζε, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις που είχα μαζί του, η ασθένεια είναι θεία επίσκεψη! Και αλίμονο σε εκείνον που δε θα τον επισκεφθεί. Είναι χαμένος από τώρα.
Γιατί ο υγιής και ο πλούσιος, απέχουν εξίσου από την είσοδο τού Παραδείσου! Και όπως ο πλούσιος, έτσι και ο υγιής, έχουν τις ίδιες πιθανότητες να μείνουν απ’ έξω! Να μείνουν, δηλαδή, εκτός νυμφώνος!
Εκείνο, όμως, που δεν έκανε ο ίδιος για τον εαυτό του, το ζητούσε και το περίμενε από εμάς, τα πνευματικά΄του παιδιά. “Να προσεύχεσθε για μένα, μας έλεγε, γιατί είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν μπορώ μόνος μου τόσες πολλές αρρώστιες που έχω. Παρακαλέστε τον Θεό να με λυπηθεί και να με στηρίξει”. Όταν μία μέρα τον βρήκα να πονάει τόσο πολύ, ώστε να μην είναι σε θέση ούτε να με χαιρετήσει και ούτε καν να σκουπίσει τον ιδρώτα, που έτρεχε από το άγιο μέτωπό του εξαιτίας του ισχυρού πόνου, αναγκάστηκα να τον παρατήσω λέγοντάς του: “Εσείς, Παππούλη, έχετε κάνει τόσα και τόσα θαύματα. Έχετε θεραπεύσει ανίατες ασθένειες, ακόμη και καρκίνους, απ’ ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω. Και τέλος, έχετε τόση μεγάλη παρρησία προς τον Θεό, που αμφιβάλλω εάν την έχει άλλος επάνω στη γη. Γιατί δεν την χρησιμοποιείτε, την παρρησία σαςαυτή, για να πείσετε τον Θεό να σας απαλλάξει από τις ασθένειες και τους πόνους;”.
– Αυτό, παιδί μου, δε θα το κάνω ποτέ!
– Μα, γιατί; Δε θα του ζητήσετε κάτι κακό.
– Γιατί, δε θέλω να εκβιάσω τον Θεό!
Η απάντησή τουμε κατέπληξε και με αφόπλισε τελείως. Μετά από την απάντηση αυτή, σιώπησα. Παρέμεινα κοντά του, του συμπαραστάθηκα στις δύσκολες αυτές ώρες, ενώ συγχρόνως, παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του, οι οποίες ήσαν ήρεμες και σιωπηλές.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της τρομερής αυτής δοκιμασίας, δεν άκουσα από τα χείλη του καμμία διαμαρτυρία, δεν άκουσα κανένα παράπονο ή οτιδήποτε άλλο που να είχε σχέση με την ασθένειά του και να εξέφραζε έστω τη δυσφορία του για την τόσο σκληρή μεταχείρησή του εκ μέρους τού Θεανθρώπου Ιησού. Αντίθετα, άκουσα, και μάλιστα αναρίθμητες φορές, να προσφέρονται από την αγία αυτή μορφή της Εκκλησίας μας, οι δύο πιο προσφιλείς στον Παππούλη λέξεις: Ιησού μου! Ιησού μου! Ιησού μου!
Η γλυκήτητα, η θλίψη και ο πόνος μού ράιζαν την καρδιά! Ήταν περισσότερο από έκδηλη, η προσπάθεια που κατέβαλε ο Παππουλάκης, τις δύσκολες αυτές ώρες, να πείσει τον Ιησού, όχι να τον απαλλάξει από τους πόνους ή τις ασθένειες αλλά, να τον δυναμώσει και να τον ενισχύσει, για να δυνηθεί να τους υπομείνει! Και, τελικά, το κατόρθωσε! Και το κατόρθωνε κάθε φορά που αντιμετώπιζε παρόμοιες καταστάσεις.
Γενικά, ο πατήρ Πορφύριος αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα με πολλή προσευχή. Και το ίδιο συνιστούσε συνεχώς και σε μας, τα πνευματικά του παιδιά.
[Αν. Καλλιάτσου, Ο πατήρ Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 174]
About the Author
