Ένας φίλος δέχθηκε, όπως μου εκμυστηρεύθηκε, τη σκληρή συμπεριφορά εκ μέρους ανθρώπων αυστηρών αρχών, με αποτέλεσμα να εξουθενωθεί και παρεξηγηθεί τελείως, ως προς τον χαρακτήρα του. Ο Γέροντας τον ανάπαυσε, διότι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, πραγματοποιώντας πετυχημένη ψυχική ακτινογραφία.

Του είπε:

– Είσα καλός, ευαίσθητος, ήσυχος· είσαι πρόβατο τού Θεού. Αλλά, όταν σε πάρουν με το άγριο, μαζεύεσαι, αντιδράς εσωτερικά, και τότε είναι που σε παρεξηγούν πολύ και δεν σε καταλαβαίνουν. Όταν όμως σε πάρουν με το καλό , φανερώνεις από μέσα σου τέτοια καλά πράγματα, που κάνεις τους άλλους να ξαφνιάζονται.

Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και ήλιο, που μαλώναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός. Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος από τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ξεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του, Τότε, ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: “Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;”.

Και συμπέρανε ο π. Πορφύριος:

– Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 257π.]