Ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος εδώ στην Αθήνα, πνευματικό τέκνο τού Γέροντος Πορφυρίου, που για χρόνια, όποιο πρόβλημα κι αν είχε, πήγαινε στον Γέροντα ή του τηλεφωνούσε για να τον συμβουλευτεί, τις ημέρες που εκοιμήθη ο Γέρων Πορφύριος, έλειπε στο εξωτερικό κι έτσι δεν πληροφορήθηκε την κοίμησή του.

Όταν, λοιπόν, επέστρεψε στην Αθήνα, αντιμετώπισε ένα οικογενειακό πρόβλημα και θέλησε να συμβουλευτεί, όπως πάντα, τον Γέροντα. Σήκωσε το τηλέφωνο, σχημάτισε τον αριθμό τού τηλεφώνου, που ήταν στο δωμάτιο τού Γέροντος και ακούει να του απαντά ο ίδιος ο Γέρων Πορφύριος.

Αφού τον χαιρέτησε και ζήτησε την ευχή του, του μίλησε για το πρόβλημά του και τού ζήτησε τη συμβουλή του. Ο Γέρων Πορφύριος τού είπε τι έπρεπε να κάνει και τι να αποφύγει.

Το πνευματικό αυτό τέκνο του τον ευχαρίστησε και του είπε:

– Θα έρθω, Γέροντα, να σας δω μόλις μπορέσω.

Του λέει ο Γέρων Πορφύριος:

– Να μη με ξαναπάρεις στο τηλέφωνο, διότι έχω αποθάνει.

[Κλ. Ιωαννίδη, Γεροντικό του 20ού αιώνος, Αθήνα 2002, σελ. 137π.]