Οταν ο Γέροντας Πορφύριος ήταν νεώτερος και υγιής, εξομολογούσε πολλούς πιστούς και, σαν ευσπλαχνικός πατέρας, ό,τι κι αν του λέγανε, τούς τα συγχωρούσε όλα. Μόνο που τους έκανε στο τέλος την ερώτηση:”Έχεις κακία με κανέναν;”. Κι αν του έλεγεοτι δεν κρατάει κακία με κανέναν, τον αγαπούσε πολύ· αν όμως του έλεγε ότι έχει έχθρα με τον αδελφό του ή τη νύφη του ή με κάποιο άλλο πρόσωπο, άρχιζε να του αναπτύσσει το μυστήριο της συγχωρητικότητας και του ελέους προς τον συνάνθρωπό μας, γιατί το πταίσμα τού πλησίον μας, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται, στην πραγματικότητα, μπροστά στα πταίσματά μας προς τον Θεό, είναι ελάχιστο, κι ομως αυτή τη μεγαλοψυχία μας θα εκμεταλλευθεί ο Θεός για να μας συγχωρήσει αμαρτίες, για τις οποίες δεν υπάρχει αριθμός.

Μάλιστα θα ήτανε φρικτό και βλακώδες να χαθεί ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλαση, επειδή δεν θέλει να αποβάλει την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάθρωπό του.

[Ο Γέρων Πορφύριος, Εκδ. Απ. Βαρνάβας, Αθήνα, σελ.27π.]