Ένας αδελφός μού έλεγε το εξής για μια οικογένεια που το μεγαλύτερο από τα δύο κορίτσια της που είχε, το πείραζε το δαιμόνιο και το έβαζε να κάνει πολλές ζημιές μέσα στο σπίτι, σπάζοντας διάφορα αντικείμενα, και έξω από το σπίτι, πετώντας πέτρες και άλλα πράγματα.

Πήγε ο αδελφός μαζί με τον π. Ε. (πνευματικό παιδί του Παππούλη κι αυτός) στο σπίτι, αλλά δεν μπόρεσε ο π. Ε. Να φέρει αποτέλεσμα στο να τους βοηθήσει, εκτός από τους αγιασμούς που τους έκανε και τις συμβουλές που τους έδωσε.

Έτσι, το λέει ο αδελφός στον Παππούλη και του ζητάει πως να ενεργήσουνε για να βοηθηθούνε αυτοί οι άνθρωποι.

– Ξέρεις, παιδί μου, τι δυνατό είναι αυτό το δαιμόνιο που έχει μέσα του το παιδί; Μπορεί να αναποδογυρίσει ένα φορτηγό μεγάλο, φορτωμένο πέτρες. Και ξέρεις τι φταίει σ’ αυτή την περίπτωση;

– Όχι, του λέει ο αδελφός.

– Φταίνε οι γονείς του, γιατί δείξανε πολλή αγάπη την μικρή αδελφή και αυτό ζήλευε. Και σε μια αδύνατη στιγμή που τη βρήκε ο σατανάς τη νίκησε και τώρα κάνει αυτά τα πράγματα.

– Και τώρα τι πρέπει να κάνουμε, Παππούλη, τον ρώτησε και πάλι ο αδελφός.

– Ε! Τώρα χρειάζεται πολλή προσευχή και να της δείξουν πάρα πολύ αγάπη.

[Α. Σ. Τζαβάρα, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 2001, σελ. 150π]