Η Ορθοδοξία μας στηρίζεται στην παρουσία τού Αγίου Πνεύματος.Όπως έλεγε ο μεγάλος Πατέρας τής Εκκλησίας μας άγιος Ειρηναίος από τη Μικρά Ασία, επίσκοπος Λουγδούνου, όπου η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι ορατή και αισθητή, εκεί υπάρχει Εκκλησία.

Αυτό λοιπόν, απέδειξε και ο Γέρων Πορφύριος· ότι συνείζεται η Ορθόδοξη Εκκλησία. Απέδειξε τη συνέχεια τής παράδοσής μας και ότι τα χαρίσματα δεν είναι ενέργειες τού Θεού στη διάρκεια των αποστολικών μόνο χρόνων, όπως νομίζουν διάφοροι αιρετικοί, αλλά αποτελούν μόνιμη ζωή, μόνιμη κίνηση, μέσα στην Ορθόδοξη παράδοση και διαχρονία.

Θα καταθέσω την περίπτωση ενός Τσέχου κληρικού, του οποίου δε θα ήθελα να αναφέρω το όνομα χωρίς την άδειά του.

Όταν ήρθε στην Ελλάδα, είχε δύο βασικότατα προβλήματα· το ένα ήταν καθαρά προσωπικό, υπαρξιακό δηλαδή πρόβλημα και το άλλο ήταν εκκλησιαστικό πρόβλημα. Μιλούσε μόνο γερμανικά και μου ζήτησε να τον συνοδεύσω στον Γέροντα Πορφύριο. Για λόγους, όμως, διακριτικότητας, θα έλεγα, έστειλα έναν Γερμανό φοιτητή μου να τον συνοδεύσει.

Μετά τους χαιρετισμούς, ο Γέρων Πορφύριος τού πιάνει το χέρι, με το γνωστό εκείνο φιλικότατο αφοπλιστικό χαμόγελό του και του λέει: “Πάτερ μου, έχετε δύο προβλήματα, που σας βασανίζουν.”. Στη συνέχεια μιλούσε Ελληνικά και μετέφραζε ο φοιτητής. Του υπέδειξε με ποιο τρόπο θα ενεργούσε για το ένα πρόβλημα και με ποιο για το άλλο. Όταν επέστρεψε στο σπίτι ο Τσέχος κληρικός, μού είπε: “Ένιωσα αμέσως τις κλειδώσεις των ποδιών μου να λύνονται κι ήμουν έτοιμος να γονατίσω, διότι για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει η Ορθοδοξία.”.

Ο Τσέχος αυτός κληρικός προσερχόταν από μη Ορθοδόξους και μετά έγινε Ορθόδοξος. Νόμιζε, λοιπόν, ότι όσα διαβάζουμε στα ιερά βιβλία τής Εκκλησίας είναι εντελώς θεωρητικά και κάπως μυθικά. “Τώρα”, μου είπε, “διαπίστωσα την πραγματικότητα· ο Θεός δίνει χάρη και η χάρη αυτή βρίσκεται στην Ορθοδοξία.”.

Έτσι η δια της χάριτος τού Αγίου Πνεύματος ενέργεια αυτή τού πατρός Πορφυρίου ήταν ενίσχυση σήμερα, λόγω τής Ουνίας και της απειλής τής παπικής Εκκλησίας, χώρα, όπως η Τσεχοσλοβακία.

[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 62]