Σήμερα συμβαίνει πολύ συχνά να βλέπουμε ανθρώπους αγίους αλλά και ανθρώπους πεπλανημένους. Μπορεί να πάεις σ’ έναν ερημίτη, σ’ έναν ασκητή και μόλις σε δει, να σου πει: “Κσλώς τόν τάδε! Πώς δεν πρόσεξες κι έμπλεξες σ’ εκείνη την υπόθεση;”. Είπε το όνομά σου χωρίς να σε γνωρίζει και μίλησε για μία υπόθεση κρυφή. Και λέει: “Άγιος είναι αυτός! Είπε το ό΄νομά μου, μού είπε τα μυστικά μου”. Πηγαίνεις, όμως, και σ’ έναν μάγο –πρέπει να ξέρετε ότι έχει γεμίσει ο κόσμος με μάγους, απατεώνες που θυσαυρίζουν– και σου λέει κι αυτός πόθεν έρχεσαι και που υπάγεις. Τότε πελαγώνεις, τα χάνεις. Σκέπτεσαι: ” Τί γίνεται εδώ, που είναι η αλήθεια; Την αλήθεια μου είπε ο άγιος, την αλήθεια κι ο μάγος. Εϊπε και το όνομά μου… Είναι κι αυτός άγιος;”. Να πως τα μπερδεύουμε.
Η Αγία γραφή μάς φωτίζει να κάνουμε τη διάκριση των πνευμάτων, γι’ αυτό πρέπει να την κατέχουμε και να τη λεπτολογούμε. Άλλο είναι το μεθύσι των αποστόλων δια της Θείας χάριτος και του Αγίου Πνεύματος και άλλο πράγμα γίνεται με τους κορυβαντιώντες, που βλέπει κανείς καθαρά το πνεύμα του σατανά. Αυτό που γίνεται με τον μάγο είναι πλάνη, σολοικισμός. Παρουσιάζεται ο αντίθετος ως “άγγελος του φωτός”. Αν δεν ξέρεις τα καμώματά του, δεν θα μπορείς να πεις ότι αυτό δεν είναι από το Θείο Πνεύμα και ίσως παρασυρθείς και νομίσεις ότι είναι καλός ενθουσιασμός. Πολλοί την παθαίνουν έτσι.
Σ’ αυτές τις καταστάσεις δύο πράγματα υπάρχουν, το καλό και το κακό. Ο καλός άγγελος και ο κακός άγγελος, ο δαίμονας, το κακό πνεύμα, δηλαδή ο παλαιός άνθρωπος και ο κατά Χριστόν άνθρωπος. Ο παλαιός άνθρωπος είναι αυτός που υποκύπτει στον παλαιό εαυτό του. Σ’ αυτόν επιδρά πολύ το κακό πνεύμα και γίνεται κακός. Όλον τον κόσμο βλέπει, με κακό μάτι, θέλει το κακό όλων και καταριέται συνέχεια. Εϊναι σαν την Φραγκογιαννού τού Παπαδιαμάντη, που είχε περάσει πολλά βάσανα στη ζωή της και την είχαν χιλιοτραυματίσει ψυχικά.
Έτσι, ένας άνθρωπος που δέχεται την επίδραση τού κακού πνεύματος, ένας μάγος ας πούμε, συνεχώς βλασφημάει. Ίσως προφητεύει, λέει τα μέλλοντα, αλλά όλο προς το κακό. Εϊναι στραμμένος προς τα κάτω, κάνει από κακά ταπεινά πράγματα τού παλαιού εαυτού του. Έρχεται σε δαιμονική κατάσταση, όχι σε μεταρσίωση. Και εκεί δεν υπάρχει Θεός. Αυτός, όμως, υποστηρίζει ότι είναι του Χριστού. Και πράγματι, ίσως ανήκει φαινομενικά στην Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, να γνωρίζει το Ευαγγέλιο. Αλλά είναι μπερδεμένος με το κακό κι έχει αρρωστημένη τη σκέψη του, τη φαντασία του, την ψυχή του. Αυτόςο άνθρωπος μπορεί να πλανήσει και άλλους. Λέει: “Είδα τον Χριστό, είδα την Παναγία. Μου είπε ότι θα γίνει πόλεμος, ότι θα γίνει φονικό ή κάτι άλλο…”. Και όντως αυτό γίνεται. Γίνεται, διότι το κακό το σχεδίασε ο διάβολος και γι’ αυτό το γνωρίζει. Καταλάβατε; Αλλά όλα αυτά είναι μπερδεμένα πράγματα. Ενώ σου λέει ότι είδε την Παναγία ή την Αγία Τριάδα ή τον Άγιο Σεραφείμ και του είπε: “έτσι… κι έτσι… κι έτσι…”, μπορεί στην πραγματικότητα να πρόκειται για ένα μέντιουμ. Καταλάβατε; Και πέφτει κάτω, χάνει τις αισθήσεις του κι αφρίζει και κλαίει. Τότε φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι του Χριστού. Μπορεί να νομίζει ότι εμπνέεται υπό του Χριστού, υπό της Παναγίας και των αγίων, αλλά αυτό δεν είναι αληθινό.
Ένας άνθρωπος που εμφορείται υπό του κακού πνεύματος, αν καμμιά φορά κάποιος τον πλησιάσει και του πει, “είσαι απατεώνας”, του δώσει κανένα ράπισμα και του πει μία κακή κουβέντα, θα βλασφημάει και τα θεία ακόμη. Βρίσκεται σε μία δαιμονική κατάσταση, η οποία σιγά σιγά θα τον παέι στο τρελοκομείο. Δηλαδή, όλες αυτές οι καταστάσεις, οι πνευματισμοί και τα όμοια, είναι αρρωστημένες.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 490]
About the Author
