Ο Γέροντας μού διηγήθηκε, σε μια επίσκεψή μου:

“Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί μια μέρα, οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα· ο μάνταλος εκεί, σφηνωμένος. Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό. Τους λέω: Τί με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο· μία κίνηση έκαμα, αλλά την έκαμα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δε θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνον όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος”.

Πόσο θα μπορούσε το περιστατικό αυτό να μας βοηθήσει στις καθημερινές μας σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα! πόσο θα μπορούσε να μας βοηθήσει η ψυχική μας ηρεμία, που δεν αποκτάται με ψυχολογικές οδηγίες και ψυχοφάρμακα, αλλά με την αγιότητα!

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στον Γλεροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 118]