Ένας άνθρωπος πήγαινε συχνά και εξομολογείτο στον Γέροντα Πορφύριο. Μια κόρη του, η οποία σήμερα είναι παντρεμένη κι έχει παιδιά, όταν σπούδαζε, εξαιτίας των εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο, είχε πολύ άγχος. Την πήρε, λοιπόν, ο πατέρας της και πήγαν στα Καλλίσια τής Πεντέλης, όπου έμενε ο Γέρων Πορφύριος, προτού πάει στον Ωρωπό.

Μόλις μπήκε μέσα η κόρη και χωρίς ο πατέρας της να έχει πει ποτέ κάτι γι’ αυτήν στον Γέροντα, της λέει ο Γέρων Πορφύριος:

– Καλώς την. Άκουσε, να μη σε απασχολεί η “καθυστέρηση” που έχεις. Είναι λόγω του άγχους που έχεις για τις εξετάσεις. Θα περάσει. Πες μου τώρα τί άλλο έχεις;

Πράγματι, η κοπέλα είχε μία “καθυστέρηση” μη φυσιολογική, που την στενοχωρούσε. Ούτε καν όμως είχα διανοηθεί να μιλήσει στον Γέροντα Πορφύριο γι’ αυτό το θέμα. Γι’ αυτό και μόλις άκουσε να της θέτει αυτό το θέμα, χωρίς εκείνη ούτε καν να του το θίξει, τόσο πολύ συγκινήθηκε, ώστε βγαίνοντας έξω, μετά την εεξομολόγησή της, έπεσε στην αγκαλιά τού πατέρα της, φωνάζοντας ενώπιον των άλλων:

– Είναι άγιος, είναι προφήτης.

Το περιστατικό αυτό μού το αφηγήθηκε ο ίδιος ο πατέρας τής κόρης, στενός συνεργάτης μου.

[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθηναι 1993, σελ. 111]