Ο Γέροντας δεν παρέλειπε, όταν το έκρινε αναγκαίο, να με επιπλήττει ή να με επαινεί, και μάλιστα σε περιόδους που δεν το περίμενα.

Με επέπληττε, κυρίως, όταν είχα ηρεμία και οι μέρες μου περνούσαν ανέφελες και άνετες. Τότε έβρισκε κρυφές αμέλειες και παραλείψεις μου και τις επισήμαινε. Αντίθετα, με επαινούσε όταν περνούσα ημέρες δοκιμασιών και θλίψεων, και διαπίστωνε ότι ταπεινώνομαι και υπομένω.

Η παιδαγωγική του θύμιζε τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, που έλεγε:
“Ο Θεός και οι άγγελοι Αυτού στις ανάγκες χαίρονται, ενώ ο διάβολος και οι διάκονοι αυτού στις ανέσεις.“.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 336]