Βυθισμένη στην κατάθλιψη, για το θάνατο τού συζύγου της, μια κυρία, μπήκε δειλά στο κελί τού Γέρονα. τα πρώτα λόγια της ήταν: Γέροντα, έχασα τον άνδρα μου και είμαι απελπισμένη. Ο Γέροντας τής απάντησε: “Τον εαυτό σου έχασες, γιατί έχασες την πίστη σου. Δεν έχασες τον άνδρα σου. Του Θεού ήταν και τον πήρε, όπως θα πάρει κι εμάς. Βλέπω ότι από την πολλή στενοχώρια, έπεσες σε μελαγχολία και δημιούργησες προβλήματα, όχι μόνο για σένα αλλά και για τα παιδιά σου που, καθώς σε βλέπουν κάθε μέρα να κλαις απαρηγόρητα, πληγώθηκαν.”.

Την παρηγόρησε με πρακτικές οδηγίες για την αντιμετώπιση τών προβλημάτων της και τής μετέδωσε την πίστη στον Θεό και την ελπίδα τής συνάντησης με τον σύζυγό της στον ουρανό.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 267]