Είχαμε πάει με τον Παππούλη σε ένα γυναικείο Μοναστήρι και, αφού μας περιποιηθήκανε εκεί οι γερόντισσες, φεύγονρτας και μη έχοντας τί να δίναμε κι εμείς για να τις ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία τους, βγάζω κρυφά μία καραμέλα που είχα στο σακάκι μου και τη δίνω στην Ηγουμένη καθώς με χαιρετούσε. Μετά από λίγο μού λέει ο Παππούλης:

“- Ξέρεις πόσο μεγάλη πράξη ήταν αυτή που έκανες μ’ αυτό που της έδωσες; Δεν μπορείς να το φαντασθείς”.

Έμεινα” με την αποκάλυψη και είπα μέσα μου:

“Αν ο Παππούλης τα βλέπει όλα, τότε τι γίνεται με τον Θεό;”

και έκανα το σταυρό μου.

[Α. Σ. Τζαβάρα, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 2001, 124]