Ο Γέροντας ζούσε την αγάπη της Καινής Διαθήκης και με το κριτήριο τής αγάπης αυτής τα αξιολογούσε όλα. Κάποτε του μιλούσα για την ηθική κρίση τής εποχής μας, η οποία, με τα εκπληκτικά οπτικοακουστικά μέσα τηλεπικοινωνίας, έχει πάρει τη μορφή παγκόσμιας επιδημίας δαιμονικής αποστασίας, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία, από πλευράς εκστάσεως και βάθους της.

Ο Γέροντας συμφωνούσε λυπημενος και δε μιλούσε. Μόλις όμως του είπα, ότι φοβούμαι, πως ο Θεός θα επιτρέψει σκληρότατες τιμωρίες για να συνετισθούμε, αντέδρασε με τα λόγια:

– Όχι! Ο Θεός δεν τιμωρεί. Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυσμένος από τον Θεό. Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι· το βάζω στη φωτιά, καίγομαι.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 383π.]