Ο Θεός είναι αγάπη· δεν είναι απλός θεατής της ζωής μας. Προνοεί και ενδιαφέρεται ως Πατέρας μας που είναι, αλλά σέβεται και την ελευθερία μας. Δεν μας πιέζει. Εμείς να έχομε την ελπίδα μας στην πρόνοια τού Θεού και εφόσον πιστεύουμε ότι ο Θεός μάς παρακολουθεί, να έχομε θάρρος, να ριχνόμαστε στην αγάπη Του και τότε θα Τον βλέπομε διαρκώς κοντά μας. Δεν θα φοβόμαστε μήπως παραπατήσουμε.
Το σώμα τού ανθρώπου, τόσο τέλειο! Μεγάλο εργοστάσιο· πίνει νερό, πηγαίνει στο στομάχι, στα νεφρά, καθαρίζει το αίμα. Η λειτουργία τής καρδιάς, ολόκλητη αντλία, οι πνεύμονες, το συκώτι, η χολή, το πάγκρεας, ο εγκέφαλος, το νευρικό σύστημα, οι αισθήσεις, η όραση, η ακοή… Τί να πούμε για τις πνευματικές δυνάμεις και πως συλλειτουργούν όλ’ αυτά συγχρόνως αρμονικά κάτω από την προστασία και την πρόνοια τού Θεού!
Όλα είναι στην πρόνοιά τού θεού. Βλέπετε τα πεύκα; Πολλές βελόνες έχει το κάθε πεύκο; Μπορείτε να τις μετρήσετε; Ο Θεός, όμως, τις γνωρίζει και χωρίς τη δική Του θέληση ούτε μία δεν πέφτει κάτω. Όπως και οι τρίχες τής κεφαλής μας και αυτές όλες είναι αριθμημέναι. Εκείνος φροντίζει και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες τής ζωής μας, μάς αγαπάει, μάς προστατεύει. Εμείς ζούμε σαν να μην αισθανόμαστε το μεγαλείο τής θείας προνοίας. Ο Θεός είναι πολύ μυστικό. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις ενέργείες Του. Μη νομίζετε ότι ο Θεός το έκανε έτσι και μετά το διόρθωσε. Ο Θεός είναι αλάθητος. Δεν διορθώνει τίποτα. Ποιος είναι, όμως, στο βάθος ο Θεός, στην ουσία, εμείς δεν το γνωρίζουμε. Τις βουλές τού Θεού δεν μπορούμε να τις εξιχνιάσουμε.
“Ού γάρ εισίν αί βουλαί μου, ώσπερ αί βουλαί υμών, ούδ΄ώσπερ αί οδοί υμών αί οδοί μου, λέγει Κύριος, αλλ΄ως απέχει ό ουρανός από της γής, ούτως απέχει ή οδός μου από των οδών υμών και τά διανοήματα υμών από της διανοίας μου”.
Όταν ο Θεός μάς δωρίσει το χάρισμα τής ταπεινώσεις, τότε όλα τα βλέπομε, όλα τα αισθανόμαστε, τότε Τον ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όταν δεν έχομε την ταπείνωση, δεν βλέπομε τίποτα. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως,τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα. Ζούμε τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας, που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Θα σας διηγηθώ κάτι -δεν ξέρω αν το έχετε διαβάσει στο Γεροντικό- που δείχνει την πρόνοια του Θεού και τη δύναμη τής προσευχής τού γέροντα.
Ένας Γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του, τον Παΐσιο, να πάει σε μια δουλειά κάπου μακριά απ’ την ασκητική του καλύβα. Εκείνος βάδιζε, βάδιζε ώρες. Ήταν μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε. Είδε ένα μεγάλο βράχπ που είχε σκιά και πήγε και ξαπλώθηκε κάτω απ’ τη σκιά τού βράχου να ξεκουρασθεί κι εκεί αποκοιμήθηκε. Εκεί που κοιμόταν – ή κοιμόταν ή ήταν έτσι σε μία κατάσταση χαλαρώσεως- βλέπει τον Γέροντά του να του λέει:
– Παΐσιε, Παΐσιε, σήκω πάνω και φεύγα απ’ αυτού!
Κι όπως τον άκουσε τον Γέροντά του να του φωνάζει δυνατά, σηκώθηκε πάνω κι έκανε περα. Μόλις πήγε λίγο πέρα, πέντε-έξι βήματα, “γουώπ!”, είδε το βράχο που έπεφτε. Θα τον πλάκωνε σαν το πουλί στην παγίδα. Δεν θα του άφηνε κοκκαλάκι, δηλαδή. Ήταν πολύ μακριά ο Γέροντας απ’ τον Παΐσιο κι όμως τον είδε.
Αυτή είναι η πρόνοια τού Θεού. τα λόγια τού Κυρίου επαληθεύονται: “Σημεῖα δὲ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει· ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· 18 ὄφεις ἀροῦσι· κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει· ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσιν.”.
Μπορούμε να σκεπτόμαστε και να λέμε:
– Θεέ μου, είσαι πανταχού παρών και βλέπεις όλα, όπου κι αν είμαι. Παρακολουθείς με στοργή το κάθε μου βήμα.
Να επαναλαμβάνομε με τον Δαβίδ:
“Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ φύγω; Ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, Σὺ ἐκεῖ εἶ, ἐὰν καταβῶ εἰς τὸν Ἅδην, πάρει· ἐὰν ἀναλάβοιμι τὰς πτέρυγάς μου κατ᾿ ὄρθρον καὶ κατασκηνώσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καὶ γὰρ ἐκεῖ ἡ χείρ Σου ὁδηγήσει με, καὶ καθέξει με ἡ δεξιά Σου.῾
Αυτό βέβαια δεν αρκεί που το γνωρίζουμε, αλλά είναι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά, όταν το πιστεύομε, όταν το ζούμε, όταν το ενστερνιζόμαστε.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 408]
