Όταν, μετά από λίγες μέρες, τον επισκέφθηκα, ο Γέροντας προχώρησε περισσότερο. Μου είπε:

– Ο διάβολος είναι προσωπικότητα και γι’ αυτό ο Θεός σέβεται την ελευθερία του.

Αυτό δεν το είχα φαντασθεί. Να σεβασθεί ο Θεός την ελευθερία των αγγέλων που δεν αμαρτάνουν, αν σεβασθεί την ελευθερία των ανθρώπων που αμαρτάνουν και μετανοούν, μου ήταν κατανοητό. Να σεβασθεί, όμως, την ελευθερία και των ασεβών δαιμόνων, που αμαρτάνουν και δεν μετανοούν, μου ήταν ακατανόητο. Μέχρι ποιο σημείο η αγάπη του Θεού σέβεται την ελευθερία των λογικών πλασμάτων Του; Μήπως δεν υπάρχει οριακό σημείο; Όμως, τότε, πώς γίνεται η μυστική επέμβασή της, κατά τη διαβεβαίωση τού Γέροντα; Μυστήριο, καθ’ ο μυστική. Κι αφού είναι μυστήριο, είναι προτιμότερο να δέχομαι, απλά, ό,τι γίνεται, παρά να ματαιοπονώ ερευνώντας, περίεργα, πως γίνεται. Μου αρκεί που γνωρίζω ότι γίνεται από αγάπη.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 285]