Μας έλεγε ο Γέρων ότι, οσάκις πήγε σε αγιασμένους χώρους, όπως είναι το όρος Σίνα, το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως στη νήσο Πάτμο ή τα Ιεροσόλυμα, αισθανόταν απερίγραπτα βιώματα. Πάντοτε τόνιζε ότι υπάρχει αγιασμός των τόπων, ότι οι τόποι αγιάζουν, ότι είναι διαποτισμένοι από τη χάρη του Θεού.

Μας έλεγε χαρακτηριστικά ότι, όταν αγωνιζόταν σε κάποιο μέρος, προκειμένου να φτάσει σε μια πνευματική κατάσταση με την προσευχή, χρειαζόταν λ.χ. ενός τετάρτου ή μισής ώρας αγώνα. Αλλά όταν αυτό γινόταν σε αγιασμένο τόπο, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. “Μπαίνω για παράδειγμα”, μας έλεγε, “μέσα σ’ ένα άγιο σπήλαιο, όπως το σπήλαιο του Αγίου Νήφωνος ή του αγίου Νείλου στο Άγιον Όρος ή στο Σπήλαιο της Αποκαλύψεως· και δεν προλαβαίνω ν’ αρχίσω να προσεύχομαι κι αμέσως ο αγιασμένος χώρος με ανεβάζει στα ύψη”.

[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 94π.]