Για να διορθώσει σ’ έναν αδελφό τα πολλά ελαττώματά του, όπως και σε όλους μας, έπαιρνε ο Γέροντας παραδείγματα από τη φύση και τη ζωή του και του έλεγε:
– Να ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δεν έγινε εική και ως έτυχε. Όλα έχουν το σκοπό τους. Και τίποτα δεν γίνεται χωρίς να υπάρχει αιτία. Ούτε μια πευκοβελόνα δεν πέφτει από το πεύκο αν δε θέλει ο Θεός. Γι’ αυτό θα πρέπει να μη στενοχωριέσει για ό,τι σου γίνεται. Έτσι αγιαζόμαστε. Να! Εσύ στενοχωριέσαι με τα πρόσωπα τού σπιτιού σου και βασανίζεσαι πότε με τη γυναίκα σου και πότε με τα παιδιά σου. Αυτά είναι όμως που σε κάνουν και ανεβαίνεις πνευματικά ψηλά. Αν δεν ήσαν αυτοί, εσύ δεν θα προχωρούσες καθόλου. Σου τους έχει δώσει ο Θεός για σένα. Μα θα μου πεις –συνέχισε ο Γέροντας– είναι καλό να υποφέρουμε από τους αγαπημένους μας; Ε! Έτσι το θέλει ο Θεός. Και εσύ είσαι ευαίσθητος πολύ και από τη στενοχώρια σου, σου πονάει το στομάχι σου και η κοιλιά σου εκεί χαμηλά. Έτσι, δεν είναι;
– Ναι, μα είναι κακό Παππούλη, τον ρωτάει ο αδελφός, να είναι κανείς ευαίσθητος;
– Ναι, του απαντάει ο Γέροντας, είναι κακό να είναι κανείς πολύ ευαίσθητος, σαν εσένα, γιατί με τη στενοχώρια δημιουργεία διάφορες σωματικές αρρώστιες. Δεν ξέρεις ακόμα ότι και όλες οι ψυχικές αρρώστιες είναι δαιμόνια;
– Όχι, του λέει ο αδελφός.
– Ε! Μάθε το τώρα από μένα, κατέληξε ο Γέροντας.
[Α. Σ. Τζαβάρα, Αναμνήσεις από τον Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 2001, σελ. 159π.]
About the Author
