Αν σας πω τη ζωή μου στο Άγιον Όρος, την αγάπη μου, την αφοσίωσή μου, “επιλείψει με διηγούμενον ο χρόνος…”. Η αγάπη μου για σας με παρακινεί να σας διηγηθώ όσα θυμάμαι.

Όταν, λοιπόν, επήγα στο Άγιον Όρος, ήμουνα, όπως σας είπα, μικρός αλλά κι αγράμματος. Δεν ήξερα να διαβάσω, συλλάβιζα. Οι Γέροντές μου – ήταν αυτάδελφοι, γέρων Παντελεήμων, ο πνευματικός, και παπα – Ιωαννίκιος με ρώτησαν:

– Ξέρεις να διαβάζεις;
– Ε, λίγο ξέρω, τους απάντησα.

Ήταν Σάββατο βράδυ. Με βάλανε να διαβάσω το Ψαλτήρι. Άρχισα ντροπαλά να διαβάζω τον πρώτο ψαλμό:

– “Μα…μα…κά…κά…ρι…ρι…ος α…νήρ…”.

Συλλάβιζα.

– Καλά, παιδί μου, άσε να διαβάσω εγώ, λέει ο παπα – Ιωαννίκιος, και άλλη μέρα διαβάζεις εσύ.

Εφόρεσε τα γυαλιά του και άρχισε:

– “Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη…”

Καταλαβαίνετε την ντροπή μου. Αυτό μου έγινε μάθημα. “Πρέπει να μάθω να διαβάζω“, σκέφτηκα.

Έτσι το έβαλα γρήγορα σε εφαρμογή. Όταν έβρισκα καιρό και είχα πολύ χρόνο ελεύθερο, έπαιρνα και διάβαζα Ψαλτήρι, Καινή Διαθήκη, κανόνες για να ξετρίψει η γλώσσα μου κι έτσι, από τις πολλές φορές που διάβαζα, έμαθα το Ψαλτήρι απ’ έξω. Μελετούσα και τη νύκτα.