Ήμουν στενοχωρημένος και με συμβούλευσε:

– Δε σου είπα και άλλη φορά, όταν ανοίξεις τελείως την καρδιά σου στον Κύριο, χωρίς σφίξιμο, μπαίνει ο Κύριος μέσα και την καθιστά ανίκανη να αμαρτήσει; Κατάλαβες; Ανίκανους στο κακό.

Ο Κύριος μέσα στην καρδιά μάς αγαπάει, φέρνει πραότητα, καλοσύνη.

Και να θέλουμε να θυμώσουμε, να κάνουμε στον άλλο κακό, δεν μπορούμε.

Τότε ισχύει “Ζώ δέ ουκέτι εγώ”.

Το ζεις και το φωνάζεις μέσα σου.

Ο Απόστολος Παύλος τρελάθηκε από τη χαρά του και το διαλαλούσε.

Μα αλλάζει ο Χριστός; Όπως ήταν τότε, είναι και τώρα…

Γιατί μωρέ, αφού τα λέμε και τα αποφασίζουμε, ύστερα τί παθαίνουμε και γυρίζουμε στα ίδια και πρέπει να ξαναλέμε τα ίδια;

Παρ’ το εγωιστικά και μην αφήνεις τον εαυτό σου να δίνει ικανοποίηση στο διάβολο.

Δώσου εξ ολοκλήρου στον Χριστό, με ένθερμο έρωτα, με λαχτάρα.

Όταν βλέπεις κάτι και αντιδράς μέσα σου και σφίγγεσαι να μη μιλήσεις, ήδη δεν είναι εν τάξει με το σφίξιμο.

[Αγαπίου Μοναχού, Η θεϊκή φλόγα που άναψε στην καρδιά μου ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 132]