Έλεγε ο Γέροντας σε έναν παιδίατρο.

– Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις τίμησε ο Θεός, που τις αξίωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή που φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυο, έχουν μία δεύτερη ζωή.

Να μιλούν στο παιδί τους, να το χαϊδεύουν πάνω από την κοιλιά τους. Το έμβρυο τα αισθάνεται μυστικά αυτά.

Να προσεύχονται με πολλή αγάπη γι’ αυτό. Όπως αισθάνεται το γεννημένο παιδί τους έτσι και το έμβρυο αισθάνεται την έλλειψη τής αγάπης τής μάνας του, τα νεύρα της, το θυμό της, την απέχθειά της και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του, που το συνοδεύουν σ’ όλη του τη ζωή.

Τα άγια συναισθήματα της μάνας και η αγία ζωή της, αγιάζουν το παιδί από την ώρα τής συλλήψεώς του ακόμη.

Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα.

[Αγαπίου Μοναχού, Η θεϊκή φλόγα που άναψε στην καρδιά μου ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 109]