Ενθυμούμαι κάποτε που ήταν ο π. Πορφύριος σ’ ένα χωριό της Ευβοίας για ένα διάστημα και τους έλεγε:

– Να φυτεύετε μηλιές, ροδακινιές, βερικοκιές.

Τούς έλεγε πως να τα φυτεύουνε. Κάποιοι είπαν:

– Εσύ τί θέλεις και ασχολείσαι με αυτά τα θέματα; Εσύ είσαι ιερέας, να κοιτάζεις τα θέματα της Εκκλησίας.

Λέει:

– Όχι, κι αυτά είναι μέσα στο θέμα της Εκκλησίας. Γιατί; Γιατί, αν εσύ δεν φυτέψεις βερικοκιές ή ροδακινιές και φυτέψει ο διπλανός, μετά το παιδί σου θα το αναγκάσεις να πάει να γίνει κλέφτης.

Δηλαδή έχουνε συνάρτηση μερικά από αυτά τα θέματα με τα πνευματικά· αυτό είναι το ορθόδοξο πνεύμα. Στην Ορθοδοξία δεν έχουμε Μονοφυσιτισμό. Μονοφυσιτισμός είναι αίρεση και εν προκειμένω τί εννοούμε Μονοφυσιτισμό; Να ασχολείται κανείς μόνο με τα ουράνια, με τα θεϊκά, με τα πνευματικά. Η Ορθοδοξία έχει μια ισορροπία. Όπως στον Χριστό υπάρχει συνταιρισμένη τέλεια ανθρώπινη φύση και τέλεια θεϊκή φύση, υπάρχει ισορροπία.

– Θεανθρώπινη φύση.

– Δεν έχουμε Μονοφυσιτισμό. Γι’ αυτό βλέπετε και η Εκκλησία έχει ευχές για το σπίτι, όταν βάζει κάποιος τα θεμέλια, ευχές γι’ αυτόν που ρίχνει τα δίχτυα στη θάλασσα, κι ευχές γι’ αυτόν που φτιάχνει το πηγάδι, για τον τσοπάνη, για το φύτεμα αμπελιού κ. α. Δηλαδή έχουμε ένα πνεύμα, το οποίο κρατά ισορροπία ανάμεσα στα ουράνια και στα επίγεια.

[Κλ. Ιωαννίδη, Γεροντικό του 20ου αιώνος, Αθήναι 2002, σελ. 129]