Σημασία στην προσευχή έχει όχι η χρονική διάρκεια, αλλά η ένταση. Να προσεύχεσθε εστώ και πέντε λεπτά, αλλά δοσμένα στον Θεό με αγάπη και λαχτάρα. Μπορεί ένας μία νύχτα ολόκληρη να προσεύχεται κι ο άλλος μονάχα πέντε λεπτά κι αυτή η προσευχή των πέντε λεπτών να είναι ανώτερη. Μυστήριο είναι αυτό βέβαια, αλλά έτσι είναι. Ακούστε με, παιδιά μου, να σας πω ένα παράδειγμα.
Ένας μοναχός εβάδιζε στην έρημο κι εκεί απάντησε έναν άλλο μοναχό. Χαιρετίσθηκαν.
– Από που έρχεσαι; του λέει.
– Από το χωριό τάδε.
– Πώς περνάτε εκεί πέρα;
– Έχουμε φοβερή ανομβρία. Έχουμε στενοχώρια.
– Ε, και τί κάνετε; Προσευχηθήκατε;
– Ναι.
– Έβρεξε;
– Δεν έβρεξε.
– Φαίνεται, λέει, δεν θα προσευχηθήκανε εκτενώς.
Ας κάνουμε και μια προσευχούλα εδώ στον Θεό να βοηθήσει.
Κι όπως ήταν εκεί, άρχισαν να προσεύχομαι. Αμέσως ήλθε ένα μικρό σύννεφο που μεγάλωσε, μαύρισε, κατέβηκε κάτω και να! Έριξε πολλή βροχή. Τί έγινε εδώ; Έγινε εκτενής προσευχή. Λίγη προσευχή εκάνανε κι έβρεξε. Αλλά σημασία είχε η ένταση.
“Εμπόνως και εντόνως“, που λέγει ο Άγιος Μακάριος. Ο Άγιος Μακάριος προσσευχόταν εκτενώς ἐξ ὅλης ψυχῆς καί ἐξ ὅλης καρδίας καί ἐξ ὅλης διανοίας. Είχε δοθεί ψυχῇ τε καί σώματι στη λατρεία. Μπορεί έτσι να σήκωνε το χέρι του και να έμενε ξέρο από την υπερένταση. Το ίδιο και αυτός που κάνει μία κατάρα και σηκώνει το χέρι ενάντιον καποιού μπορεί να μεταδώσει το κακό.
Κάποιος μου είπε:
– Θέλουμε να μας κάνεις προσευχή.
Του απάντησα:
– Θα προσευχηθώ με την καρδιά μου, με ταπείνωση στον Κύριο. θα προσευχηθώ “συνετώς”.
Λέει:
– Τί θα πει “συνετώς”;
– Δηλαδή προσευχή ενσυνείδητη, με συγκεντρωμένο το νου. Να! Μια φορά είχε μαζευθεί κόσμος σε μία πλατεία και ζητούσαν τον προφήτη Δαβίδ να τους μιλήσει, γιατί είχε συμβεί κάποιο γεγονός σπουδαίο κι όλος ο κόσμος εφώναζε. Κι έβγήκε ο προφήτης και τους λέγει:
“Ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε·
ψάλατε τῷ Βασιλεῖ ἡμῶν, ψάλατε·
ὅτι Βασιλεὺς πάσης τῆς γῆς ὁ Θεός·
ψάλατε συνετῶς“.
Ευχαριστήθηκε και μου είπε:
– Που βρίσκεται στην Αγία Γραφή, να πάω να το βρω; Ποιός ψαλμός είναι;
– Νομίζω, του λέω, ότι αρχίζει έτσι:
“Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας,
ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως…“.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 277]
