Η ζωή του Αγίου όρους είναι ζωή αγρυπνίας. Στην αγρυπνία, όταν γίνεται σωστά, όταν, δηλαδή, αυτοί που συμμετέχουν είναι ενωμένοι στην κοινή λατρεία, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα πνευματική, που όλοι μπαίνουν εύκολα μέσα σ’ αυτή κι επέρχεται μεγάλη ωφέλεια. Λεπτύνεται η ψυχή και δημιουργούνται οι πιο κατάλληλες προϋποθέσεις για πνευματική ανάταση και βαθιά επικοινωνία με τον Κύριο. Στο Άγιον Όρος δύο η ώρα γίνεται ξεσηκωμός. Αισθανόμουνα δέος την ώρα εκείνη. Η προσευχή έσειε τον τόπο, τον πνευματικό κόσμο. Νά ποια είναι η αγάπη στον Χριστό.
Εμένα στο Άγιον Όρος πολύ μου άρεσαν οι αγρυπνίες. Γινόμουνα άλλος άνθρωπος. Ήμουνα πάντα πολύ προσηλωμένος. Διέθετα μεγάλη αγάπη να ακούσω τα λόγια. Το μυαλό μου ούτε μια στιγμή δεν ήθελα να το κλέψει ο ύπνος. Δεν νύσταζα, παρακολουθούσα με έρωτα. Όταν καμμιά φορά καθόμουν στο στασίδι, δεν ακουμπούσα τη ράχη πίσω στο στασίδι, για να μην αποκοιμηθώ. Και μετά την Θεία Λειτουργία, πάλι δεν ήθελα να κοιμηθώ. Κυριαρχούσε η αγάπη, γι’ αυτό έμενα ξάγρυπνος.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 78]
