Είχατε, όπως μας είπατε, για σειρά ετών, τον Γέροντα Πορφύριος ως πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή.
– Αυτός ήτο, πράγματι, ο χώρος στον οποίο έλαμψε.
Κατ’ αρχήν με την απλότητα, η οποίαα τον δίεκρινε και με την καταδεκτικότητα, την οποία είχε, δημιουργούσε στον κάθε άνθρωπο, ο οποίος πήγαινε κοντά του, κλίμα ανέσεως κι εμπιστοσύνης, που είναι απαραίτητο για την τέλεση τού μηστυρίου της μετανοίας και Εξομολογήσεως.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι εδυσκολεύοντο να ομολοήσουν ενώπιον άλλων κληρικών διάφορα πράγματα, ενώπιον τού μακαριστού Γέροντος ησθάνοντο άνετα και εξομολογούντο.
Ο Γέρων Πορφύριος άκουγε με πολλή προσοχή αυτά, που του έλεγε ο κάθε άνθρωπος, διότι είχε το χάρισμα της ποιμαντικής ακροάσεως. Άκουγε προσεκτικά ανθρώπους και μετά μιλούσε· ο δε λόγος του ήταν πάντοτε λιτός κι επιγραμματικός, βασισμένος, όπως είπαμε, πάντα στην αρχή τής εξατομικεύσεως. Ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος προσήυχετο, ήτο για τον μακαριστό Γέροντα μία μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότης, απείρου αξίας.
Τα προβλήματα που του θέταμε, ο Γέρων Πορφύριος τα αντιμέτωπιζε με ιδιαιτέρα προσοχή, με αίσθηση ευθύνης και με πολλή προσευχή. Ήτο χαρακτηριστικό το ότι τον έβλεπες σιωπώντα κατά την διάρκεια της εξομολογήσεως και αισθανόσουν ότι προσήυχετο και εζήτει τον φωτισμό τού Θεού.
Ήτο δε επίσης πολύ χαρακτηριστικό το ότι δεν έσπευδε να δώσει απαντήσεις, με σκοπό να κερδίσει κάποιες εντυπώσεις. Ορισμένες φορές μας έλεγε: “Δεν έχω αυτή τη στιγμή πληροφορία, δεν μπορώ να σας πω.”. Και επανερχόμαστε δεύτερη ή και τρίτη φορά για το ίδιο θέμα.
Προσήυχετο νύκτα και ημέρα υπέρ των ανθρώπων και υπέρ επιλύσεως τών προβλημάτων τους. Κι όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι ηξιώθησαν να επικοινωνήσουν μαζί του και να γίνουν πνευματικά τέκνα του, έχουν να ομολογήσουν για τους καρπούς αυτής της προσευχής του, με την οποία πραγματικά εδίδετο λύση στα προβλήματά τους. Εκείνο το οποίο ήτο συγκλονιστικό στη διάρκεια της εξομολογήσεώς μας στον μακαριστό Γέροντα, ήτο το ότι πολλές φορές αυτό το οποίο μας επεσήμαινε ως ρίζα τού προβλήματος που του θέταμε, εφαίνετο άσχετο προς το πρόβλημά μας. Κι εκείνο, που πάρα πολύ συχνά μας ονομάτιζε ως ρίζα των διαφόρων προβλημάτων μας, ήτο ο εγωισμός, τον οποίο θεωρούσε ως υπόβαθρο όλων των άλλων αμαρτιών και ποικίλων προβλημάτων τού ανθρώπου.
[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 78π.]
