Έλεγε ο π. Πορφύριος ότι οι γονείς πρέπει να προσέχουν πολύ τη γλώσσα τους. πρέπει να ευλογούν κι όχι να καταριόνται τα παιδιά τους, γιατί, έλεγε -και ενώ μιλούσε, σήκωνε ελαφρά τα χέρια κι άνοιγε τα δάκτυλα- η καρδιά μας είναι ένας πομπός που εκπέμπει και τα δάκτυλα είναι οι κεραίες.

Από κάθε άνθρωπο εκπέμπονται ευλογίες ή κατάρες, ευλογία ή δυστυχία, καλό ή κακό.

Και διηγιόταν ένα περιστατικό πο γνώριζε ο ίδιος. Το παιδί, μάς έλεγε, έφυγε από το σπίτι του και πήγε στο παιχνίδι, ενώ η μητέρα του το ήθελε να πάει με το γαϊδούρι στο χωράφι. Τελικά το παιδί ήλθε στο σπίτι και η μητέρα του γεμάτη θυμό, το καταράστηκε με απαίσια κατάρα, με ξυλοκρέβατα, που ξεστομίζουν αμόρφωτες, κακόγνωμες κι άξεστες γυναίκες, που ζουν μακριά από την Εκκλησία. Το παιδί πήρε το γαϊδούρι κι έφυγε και στο δρόμο έπεσε από το γαϊδούρι, κτύπησε σε μία πέτρα και το βρήκαν περαστικοί και το έφεραν σε ξυλοκρέβατο νεκρό, όπως το καταράστηκε. Τραβούσε τα μαλλιά της αλλά, το κακό είχε γίνει.

Γι’ αυτό και το Ευαγγέλιο συμβουλεύει να ευλογούμε και να μη καταριόμαστε, γιατί η ευλογία φέρνει το καλό ενώ, η κατάρα φέρνει το καό, τη συμφορά, τη δυστυχία.

[Ο Γέρων Πορφύριος, Εκδ. Απ. Βαρνάβας, Αθήνα, σελ. 43]