Όποιος θέλει να προχωρήσει στο μοναχισμό, πρέπει να είναι όλα ανοιχτά γι’ αυτόν, όλες οι δυνατότητες, και να αποφασίσει ελεύθερα, κινούμενος μόνον υπό του θείου έρωτος, χωρίς ιδιοτέλεια. Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις μοναχός. Αντ’ αυτο’υ να κάνεις άλλη προσπάθεια. Να μελετάς και να προσεύχεσαι και να έχεις ως στόχο να προχωρήσεις στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Έτσι, ζώντας μέσα στην αγάπη του Θεού, θα ζεις μέσα στην ελευθερία, γιατί όπου αγάπη, εκεί ελευεθερία. Να κινείσαι μόνο εντός του θείου έρωτος.

Μπροστά στα μάτια του Θεού είναι το ίδιο ο έγγαμος και ο άγαμος, αρκεί να ζουν τις εντολές του Θεού, αρκεί να ζουν τη ζωή τοου Θεού. Η παρθενία, η ακτημοσύνη, η πτωχεία, που είναι αρετές του μοναχού, βρίσκονται μ’εσα στην καρδιά τού ανθρώπου. Μπορεί να είναι κάποιος παρθένος στο σώμα και στην ψυχή να είναι σαν πόρνη διεφθαρμένη από τις κακίες και τα πάθη. Μπορεί να έχεις πολυκατοικίες, και μέσα σου να είσαι ελέυθερος απ’ την ύλη κι έτσι να ζεις ως ακτήμων. Μπορεί, όμως, να είσαι φτωχός, και μέσα σου να είσαι μη ακτήμων.Δεν είναι η ποσότητα των αγαθών που κάνει τον άνθρωπο ακτήμονα ή όχι, αλλά η προσκόλληση της καρδιάς.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να αναγνωρίσει κάποιος την κλήση του. Ορισμένοι θέλουν να γίνουν μοναχοί από αντίδραση. Να σας πω κάτι σχετικό.

Μια κοπέλα πήγε κι έμενε σε κάποιο μοναστήρι. Οι γονείς κλαίγανε και φώναζαν, αλλά τίποτα η κόρη. Εδραιωνόταν από αντίδραση. Κι ήλθαν σ’ εμένα και τους συμβούλευσα να μη φέρονται έτσι, αλλά να την αφήσουν ελεύθερη. Να πάνε να λειτουργούνται στο μοναστήρι, να λένε ευχές, καλά λόγια σ’ όλους, στην Γερόντισσα κ.λ.π. Οπότε με τον καλό τρόπο έφυγε η αντίδραση. Σε λίγο ζήτησε απ’ την Γερόντισσα η μικρή να πάει να γραφθεί στη Θεολογία. Έτσι κι έγινε. Έβγαινε κι έδινε τα μαθήματα, μέχρι που έφθασε στο πτυχίο. Μόλις πήρε το πτυχίο, άφησε το μοναστήρι.

[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 338]