Μου μιλούσε μια φορά ο Γέροντας για το νόημα της βυζαντινής μουσικής μέσα στην ορθόδοξη λατρεία και για τους αγιορείτες ψάλτες, που έψαλλαν απλά, κατανυκτικά, ταπεινά με σκοπό να βοηθήσουν τους προσευχομένους μοναχούς.

Και συμπλήρωσε:

– Κι εδώ στον κόσμο, βέβαια, υπάρχουν καλοί ψαλτάδες, αλλά να, εδώ, πως να σ’ το πω, πολλές φορές ψάλλουν με εγωισμό.

Ο Γέροντας αγαπούσε πολύ τις βυζαντινές ψαλμωδίες από ιερές ακολουθίες, που είχαν ταπείνωση και γι’ αυτό δημιουργούσαν κλίμα κατανύξεως.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 322]