Μέσα από την Αγία Γραφη βγαίνουν όλα. Πρέπει να τη διαβάζετε συνεχώς, για να μάθετε τα μυστικά τού αγώνα τού πνευματικού. Στην αγαπημένη μου Σοφία Σολομώντος, στο ένατο κεφάλαιο, λέει:
“Θεέ πατέρων καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους ὁ ποιήσας τὰ πάντα ἐν λόγῳ Σου καὶ τῇ σοφίᾳ σου κατεσκεύσασας ἄνθρωπον, ἵνα δεσπόζῃ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων καὶ διέπῃ τὸν κόσμον ἐν ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἐν εὐθύτητι ψυχῆς κρίσιν κρίνῃ, δός μοι τὴν τῶν σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν καὶ μή με ἀποδοκιμάσῃς ἐκ παίδων σου, ὅτι ἐγὼ δοῦλος σὸς καὶ υἱὸς τῆς παιδίσκης σου, ἄνθρωπος ἀσθενὴς καὶ ὀλιγοχρόνιος καὶ ἐλάσσων ἐν συνέσει κρίσεως καὶ νόμων“.
Βλέπομε εδώ τον σοφό Σολομώντα να ζητάει με τόσο ταπεινό τρόπο απ’ τον Θεό τη σοφία Του. Κι ο Θεός τού την έδωσε πλουσιοπάροχα. Όλα αυτά τα σοφά πράγματα που γράφει δεν είναι δικά του. Εμπνέονται από το αυτό πνεύμα με τα λόγια των κανόνων, που έγγραψαν οι υμνογράφοι. Γι’ αυτό κι εγώ πολύ τ’ αγαπάω. Αυτά να διαβάζετε, σ’ αυτά να εντρυφάτε. Έτσι θα αποκτήσετε το θείο έρωτα. Ακούστε κάτι από τον Τριαδικό Κανόνα:
“Τρεῖς ὑποστάσεις ὑμνοῦμεν θεαρχικάς,
ἑνιαίας φύσεως ἀπαράλλακτον μορφήν,
ἀγαθόν φιλάνθρωπον Θεόν,
τῶν πταισμάτων ἱλασμόν ἡμῖν δωρούμενον“
Πες μου, πώς τα ξέρω; Έχω τρέλα, μέθη, θεία μέθη. Δεν τα χορταίνω. Λέει και στην Ακολουθία τής Θεία Μεταλήψεως: “Καὶ οὕτω τοῦ τῇδε βίου ἀπάρας ἐπ᾿ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου, εἰς τὴν ἀΐδιον καταντήσω ἀνάπαυσιν, ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καὶ ἡ ἀπέραντος ἡδονὴ τῶν καθορώντων τοῦ Σοῦ προσώπου τὸ κάλλος τὸ ἄῤῥητον. Σὺ γὰρ εἶ τὸ ὄντως ἐφετὸν καὶ ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων Σε, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ Σὲ ὑμνεῖ πᾶσα ἡ κτίσις εἰς τοὺς αἰῶνας“.
Είναι μία πανήγυρις και το κέντρο όλης της χαράς είναι το πρόσωπο τού Χριστού. Τι είναι ακριβώς, δεν μπορούμε στο βάθος να το καταλάβομε, διότι ο Θεός είναι άπειρος, είναι μυστήριο, είναι σιωπή. Ο Θεός είναι πολύ μυστικός, αλλά υπάρχει παντού. Θεό ζούμε, Θεό αναπνέουμε, αλλά δεν μπορούμε να αισθανθούμε το μεγαλείο Του, την πρόνοιά Του. Συχνά κρύβει τις ενέργειες της θείας Του προνοίας. Όταν, όμως, αποκτήσομε την αγία ταπείνωση, τότε τα βλέπομε όλα κι όλα τα ζούμε· ζούμε τον Θεό ολοφάνερα κι αισθανόμαστε τα μυστήριά Του. Τότε πια αρχίζομε να Τον αγαπάμε. Κι αυτό είναι κάτι που το ζητάει Εκαίνος. Είναι το πρώτο που ζητάει για τη δική μας ευτυχία, όπως λέει: “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου, ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου· αὕτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή”.
Μια τέτοια αγάπη είχαν οι αγίοι. Τέτοια αγάπη είχε και ο άγιος τού οποίου φέρω το όνομα, ο Άγιος Πορφύριος, Επίσκοπος Γάζης. Το πρώτο τροπάριο της έκτης ωδής στον κανόνα του λέγει:
“Ἐφέσεως ἀληθοῦς ἐπέτυχες,
ἐγκρατεία ταπεινώσας τὰ πάθη,
καὶ πρὸς Θεόν, προσεχώρησας χαίρων,
καὶ ὀρεκτῶν ἀκροτάτω παρίστασαι, Πορφύριε,
ἱεραρχῶν, καὶ ποιμένων κανὼν ἀκριβέστατος.“
“Ἐφέσεως ἀληθοῦς ἐπέτυχες …καὶ πρὸς Θεόν, προσεχώρησας χαίρων“: Από το επιθυμητό στο ανώτερο· αγάπησες το άκρον εφετόν. Το άκρον εφετόν είναι ο Θεός, ο Πατέρας, ο Υιός, το Άγιον Πνεύμα. Όλα τα πρόσωπα είναι ένα μεταξύ τους και είναι ένα και με την Εκκλησία.
Χριστέ μου, είσαι η αγάπη μου!
Δεν σκέπτομαι τον θάνατο. Ό,τι θέλει ο Κύριος. Εγώ θέλω να σκέπτομαι τον Χριστό. Ανοίξτε και εσείς τα χέρια σας και ριχθείτε στην αγκαλιά τού Χριστού. τότε ζει μέσα σας. Κι όλο νομίζετε ότι δεν Τον αγαπάτε πολύ και θέλετε πιο πολύ να Τον πλησιάσετε και να είστε μαζί Του. Περιφρονήστε τα πάθη, μην ασχολείσθε με τον διάβολο. Στραφείτε στον Χριστό. Για να γίνουν αυτά, χρειάζεται να έλθει η χάρις. “Ἡ Θεία Χάρις, ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα”.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 244]
