Κάποια μέρα, που ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο φίλου, περνούσαμε έξω από μια κατασκήνωση τσιγγάνων. Τη γνωστή εικόνα τής κατασκηνώσεώς τους την πλαισίωναν μαγνητόφωνα, που έπαιζαν στη διαπασών λαϊκά τραγούδια τής προτιμήσεως τών τσιγγάνων.

Ο Γέροντας σιωπούσε, ενώ εγώ, με το λογισμό μου, ταλάνιζα τους ανθρώπους αυτούς, γενικά για το πολιτιστικό τους επίπεδο και ειδικότερα για τις ακουστικές τους επιλογές. Τότε άκουσα τον Γέροντα να διακόπτει τους λογισμούς μου, με τα λόγια:

– Οι καημένοι οι τσιγγάνοι, τί να κάνουν, βάζουν τα τραγούδια αυτά, για να παρηγορηθούν από τα βάσανά τους.

Εγώ απόρησα. Αποδέχεται λοιπόν, σκέφθηκα, ο Γέροντας τις μουσικές προτιμήσεις τους; Κι ο Γέροντας, πάλι “γνούς τούς διαλογισμούς μού”, είπε:

– Δεν λέω βέβαια ότι είναι καλά αυτά τα τραγούδια.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 364π.]