Ο Γέροντας καθοδηγούσε τα πνευματικά του τέκνα, μερικές φορές με τρόπο οδυνηρό, εφ’ όσον το έκρινε πνευματικώς αναγκαίο. Σε μια πνευματική του θυγατέρα, που μόλις είχε πεθάνει ο άνδρας της, είπε:

– Τώρα πρέπει να αποχωρισθείς από την πεθερά σου. Αφού έχει κι άλλα παιδιά, να την αφήσεις να ζήσει με ένα παιδί της. Διότι, αν ζήσετε μαζί, βλέπω ότι από την πίκρα της θα στρέψει τα παιδιά σου εναντίον σου. Οπότε εκείνη θα αμαρτήσει πολύ και θα βάλει σε πνευματικό κίνδυνο την ψυχή τη δική σου και των παιδιών σου και θα αναγκασθείς στο τέλος να την διώξεις με φιλονικία. Ενώ τώρα, αν φύγει με καλό, θα στενοχωρηθείς λιγότερο, και εσύ και εκείνη. Να την βοηθάς από μακριά όσο μπορείς, και οικονομικά και προ πάντων με την προσευχή σου. Εμείς οι ιερείς έχουμε αποστολή να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά, όταν όμως αυτό δημιουργεί πνευματική ζημία, ο χωρισμός είναι το μικρότερο κακό.

Η πνευματική του θυγατέρα εφήρμοσε εγκαίρως τις συμβουλές του, που σύντομα επιβεβαιώθηκαν από τα γεγονότα. Επρόκειτο, βέβαια, όχι για γενική, αλλά για ειδική συμβουλή.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 261π.]