Σε μια άλλη επίσκεψή μου, ήμουν πολύ λυπημένος, γιατί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα με είχαν πλήξει αλλεπάλληλες δοκιμασίες, που απειλούσαν να κάμψουν την αντοχή μου. Μέσα σ’ εκείνον το ζόφο, μου έδινε πολλή παρηγοριά και κουράγιο μια σκέψη, που την εξέφρασα στον Γέροντα, μόλις μπήκα στο κελί του.

– Εσείς ξέρετε, του είπα, πριν σας το φανερώσω, ότι περνώ δοκιμασίες, για μια ακόμη φορά. Να ξέρετε όμως, πόσο με παρηγορεί η σκέψη, ότι στον πήλινο αυτόν κόσμο που ζούμε, όλα είναι μάταια και πρόσκαιρα. Λίγη παραπάνω υπομονή μάς χρειάζεται, αφού και χαρές και λύπες γρήγορα θα περάσουν και θά ‘ρθει η μεγάλη ώρα, που ο θάνατος θα με οδηγήσει στην αθανασία, που είθε με τις ευχές σας, να αξιωθώ εγώ ο ανάξιος, να τη ζήσω κοντά στον Χριστό.

Περίμενα επιδοκιμασία του γι’ αυτά τα “στοχαστικά” που τού ‘λεγα, αλλά αιφνιδιάστηκα, όταν άκουσα να αντιδρά έντονα λέγοντάς μου:

– Μη, μωρέ, κάνεις τέτοιες σκέψεις, ότι θα πεθάνεις και θα πας στην ουράνια αθανασία. Αγωνίσου να γίνεις αθάνατος από τώρα, πεθαίνοντας εδώ στη γη για τον κακό εαυτό σου. Έτσι, δε θα στενοχωριέσαι, αλλά θα χαίρεσαι πολύ, ζώντας μαζί με τον Χριστό. Έτσι δε θα φοβάσαι, ούτε τις δοκιμασίες, ούτε τον σατανά, ούτε τον θάνατο, γιατί θα τα νικήσεις όλα από εδώ, από τη γη, ώστε να είσαι έτοιμος για την αθανασία τού ουρανού.

Τον κοίταξα με χαρούμενη έκπληξη και του είπα:

– Γέροντα, είναι πολύ ωραία αυτά που μου λέτε με αναπαύουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι σκέψεις που σας έλεγα πριν αναπτερώνουν το ηθικό μου και με χαροποιούν. Μου θυμίζουν μάλιστα, μια επιγραφή στην είσοδο του Μοναστηριού τού Αγίου Όρους:”Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δε θα πεθάνεις όταν πεθάνεις”.

Ο Γέροντας, μόλις το άκουσε αυτό, ενθουσιάστηκε και μου λέει με ζωηρή φωνή:

– Γράψ’ το αυτό γρήγορα, στον τηλεφωνικό κατάλογο, σε μια λευκή σελίδα.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 463π.]


*******************************************************************************************************


– Μη νομίζεις ότι, όταν πεθάνουμε, θα πάμε εκεί να χαρούμε, να νιώσουμε την ευδαιμονία τού Θεού. Από ‘δώ πρέπει να τη νιώσουμε. Αν δεν ενωθούμε από ‘δώ, και δε σταυρωθούμε με τον Χριστό, ούτε εκεί θα είμαστε μαζί Του. Δεν είναι ο Παράδεισος ωραία δένδρα, καρποφόρα άνθη κ.λ.π. Είναι μυστική ευδαιμονία, που νιώθει η ψυχή εν τω Θεώ.

[Αγαπίου Μοναχού, Η θεϊκή φλόγα που άναψε στην καρδιά μου ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 89]

*******************************************************************************************************


Κάποια μέρα μου είπε:

– Όταν φύγω, θα είμαι πιο κοντά σας. Μετά θάνατον καταργούνται οι αποστάσεις.

[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 225]