Βαθιά η λαχτάρα του Γέροντα να σμιλέψει την άμορφη μάζα του λίθινου εαυτού μας και να μορφώσει τον Χριστό μέσα μας και να μας μεταμορφώσει. Όλο αυτό γινόταν με ωδίνες τοκετού εκ μέρους του και με ενίσχυση της ελπίδας μας, ώστε ποτέ να μην απελπιστούμε και να τα παρατήσουμε.

Τόσο στην προσωπική μας ζωή, όσο και στη ζωή τού τόπου μας και της ανθρωπότητος, έβλεπε σημάδια ελπίδας. Ένα βράδυ που του είχαμε εμπιστευθεί τη θλίψη και τη στενοχώρια μας για τα όσα συνέβαιναν γύρω μας, μας εκμυστηρεύθηκε:

Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μια άθλια κατάσταση. Ο Θεός, όμως, μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος τού Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο στο καλό.

Αμήν, Γέροντα, και πότε!

[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 233]