Λέγει ο σοφός Σολομών ότι ο Χριστός “εὑρίσκεται τοῖς μὴ πειράζουσιν Αὐτόν”. Οι “πειράζοντες” τον Θεό είναι όσοι αμφιβάλλουν, δισταζουν ή και, χειρότερα ακόμη, ανθίστανται στην παντοδυναμία Του και πανσοφία Του. Δεν πρέπει η ψυχή μας ν’ αντιστέκεται και να λέει, “γιατί το έκανε έτσι αυτό ο Θεός, γιατί το άλλο αλλιώς, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά;”. Όλα αυτά δείχνουν μία εσωτερική μικροψυχία και αντίδραση. Δείχνουν τη μεγάλη ιδέα που έχομε για τον εαυτό μας, την υπερηφάνεια μας και το μεγάλο εγωισμό μας.
Αυτά τα “γιατί” πολύ βασανίζουν τον άνθρωπο, δημιουργούν αυτά που λέει ο κόσμος “κόμπλεξ”· παραδείγματος χάριν, “γιατί να είμαι πολύ ψηλός;” ή -και το αντίθετο- ‘πολύ κοντός;’. Αυτό δεν φεύγει από μέσα. Και προσεύχεται κανείς και κάνει αγρυπνίες, αλλά γίνεται το αντίθετο. Και υποφέρει κι αγανακτεί χωρίς αποτέλεσμα.
Ενώ με τον Χριστό, με τη χάρι φεύγουν όλα. Υπάρχει αυτό το “κάτι” στο βάθος, δηλαδή το “γιατί”, αλλά η χάρις του Θεού επισκιάζει τον άνθρωπο κι ενώ η ρίζα είναι το κόμπλεξ, εκεί πάνω φυτρώνει τριαντάφυλλα κι όσο ποτίζεται με την πίστη, με την αγάπη, με την υπομονή, με την ταπείνωση τόσο πάυει να έχει δύναμη, το κακό, πάυει να υπάρχει· δηλαδή δεν εξαφανίζεται, αλλά μαραίνεται. Όσο δεν ποτίζεται η τριανταφυλλιά, τόσο μαραίνεται, ξηραίνεται, χάνεται κι αμέσως ξεπετάγεται το αγκάθι.
Δεν είναι, όμως, μόνο η αντίδραση και τα “γιατί”, που δείχνουν ότι εκπειράζουμε τον Θεό. Εκπειράζουμε τον, όταν ζητούμε κάτι από Εκείνον, αλλά η ζωή μας είναι μακράν του Θεού. Τον εκπειράζουμε, όταν του ζητούμε κάτι, αλλά η ζωή μας δεν είναι σύμφωνη με το θέλημά Του -πράγματα, δηλαδή, ενάντια στον Θεό· άγχος, αγωνία, απ’ το ένα μέρος, κι απ’ το άλλο παρακαλούμε.
[Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2003, σελ. 328]
