Σε άλλη ευκαιρία ο Γέροντας μάς έλεγε: “Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θ’ ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους.”.

Μας έκαναν ζωηρή εντύπωση οι παραστατικές εικόνες, που χρησιμοποιούσε ο Γέροντας. Στο δρόμο της επιστροφής σχολιάζαμε με ενθουσιασμό τις αποκαλύψεις του, χωρίς, φυσικά, να τις πολυκαταλαβαίνουμε. Εμείς μέναμε στην επιφάνεια των φραστικών μας φαντασιώσεων, ενώ εκείνος προχωρούσε στο βάθος των ανέκφραστων αγιοπατερικών εμπειριών του. Όταν έλεγε, “θα αφήσουμε να κατοικήσει σ’ όλη την ψυχή μας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους”, δε φανταζόταν, όπως εμείς, μία υποθετική δυνατότητα, αλλά ζούσε μια πραγματική κατάσταση.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 282]