Μια κυρία θυμήθηκε και μου ανέφερε τα εξής:

– Κάποτε ο Γέροντας μου είπε:

“Πολλές από εσάς τις γυναίκες, ό,τι κατεστραμμένο και άχρηστο έχετε, παλιά και τρύπια κατσαρολικά, έπιπλε, παπούτσια και άλλα φθαρμένα πράγματα, πάτε και τα πετάτε σε κάποια απόμερη αποθήκη σας, κλειδώνετε την πόρτα και ησυχάζετε. Δεν ξέρετε, όμως, ότι θα έρθει η στιγμή εκείνη που αυτό το παλιατζίδικό σας θα το βρουν και θα εκτεθείτε.”

Έμεινα έκπληκτος από τα λίγια τού Γέροντα. Διάβαζα, εκείνες τις μέρες, βιβλία ποιμαντικής ψυχολογίας, που μιλούσαν για πώθηση τραυματικών βιωμάτων από τον ασυνείδητο χώρο τής ψυχής και για ανάδυσή του σε απροσδόκητο χρόνο.

Το ζωντανό παράδειγμα του Γέροντα, για το παλιατζίδικο του σπιτιού μας, μου έλεγε πολύ περισσότερα, απ’ ό’τι τα επιστημονικά εγχειρίδια.

Ήταν σαφής ο συμβολισμός, ο αναφερόμενος στα αμαρτήματά μας, που δεν εξαλείψαμε με την μετάνοια και την εξομολόγησή μας, αλλά τα πετάξαμε βιαστικά στην αποθήκη της λήθης για να απαλλαγούμε από την ενοχλητική παραουσία τους, και που θα ‘βρει’ ο Θεός για να τα επαναφέρει στη μνήμη μας, “ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως”. Ήδη τα γνωρίζει, ενώ εμείς τα αγνοούμε.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 255π.]