Ο Γέροντας δε χρησιμοποιούσε το εκπληκτικό διορατικό και προορατικό του χάρισμα, ούτε για υλική ωφέλεια, ώστε να κερδίσει πλούτη, ούτε για εντυπωσιασμό, ώστε να κερδίσει δόξα.
Προτιμούσε να μένει φτωχός και αφανής ασκητής, όπως όλοι οι άγιοι τής Εκκλησίας μας.
Απόδειξη, το ότι, σ’ όλη του τη ζωή ήταν ακτήμων και το ότι, ενώ επί δεκαετίες ήταν εφημέριος ναού στο κέντρο της Αθήνας, ελάχιστοι τον γνώριζαν, κυρίως διότι απέφευγε την αυτοπροβολή.
Δεν έκανε κατάχρηση του χαρίσματός του, αλλά χρήση, προς πνευματική ωφέλεια ανθρώπων και “εις δόξαν Θεού”.
[Κ. Γιαννιτσιώτη, Κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 129π.]
