Κάποια μέρα ο Γέροντας μού απεκάλυψε: “Ήρθε μια φορά ένας νέος και μου είπε ότι, καθώς ταξίδευε καλοκαίρι με το πλοίο, είδε απέναντί του μια ωραία και προκλητική κοπέλα και συγκλονίσθηκε. Τότε εγώ είδα την ψυχή του και τού είπα: “Βρε, ευλογημένε, με την ευαισθησία που σου χάρισε ο Θεός, εσύ τώρα θα έπρεπε να είχες αγιάσει.”.

Ίσως άλλος πνευματικός να έβλεπε το περιστατικό σαν ευκαιρία να κατακεραυνώσει τον αμαρτωλό, ο Γέροντας όμως το είδε σαν ευκαιρία να του αποκαλύψει το θείο δώρο τής μεγάλης ευαισθησίας του και τη δυνατότητά του να αγιάσει μέσω  αυτής, “ἔρωτι ἔρωτα διακρουόμενος καί πῦρ πυρί ἀύλῳ ἀποσβεννύων”.

[Κ. Γιαννιτσιώτη, κοντά στο Γέροντα Πορφύριο, Αθήναι 1995, σελ. 363π.]