Να σας πω ένα δικό μου, συνέχισε ο Γέροντας.

Μια μέρα, (έχω εδώ ένανε ο οποίος δεν μου κάνει υπακοή καθόλου), λοιπόν μια μέρα τού λέω:

– Άκουσε, παιδί μου. Nα κάνεις αυτό.

Λέει:

– Όχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Του λέω:

– Σε παρακαλώ, κάν’ το προς χάριν μου.

(Ήτανε κάποια ανάγκη να μου κάνει, καταλαβαίνετε;).

Και εκεί, λοιπόν, που του έλεγε, αυτός μού λέει:

– Αυτό δεν το επιτρέπει η επιστήμη, δεν είναι έτσι που το λέγεις. Δεν μπορώ εγώ να το κάνω. Η επιστήμη το λέει έτσι.

Του λέω:

– Ρε παιδί μου, την επιστήμη θα λοιτάξουμε τώρα; Κάνε μια υπακοή σε μένα.

– Όχι, μου λέει, Δεν μπορώ.

Εκείνη τη στιγμή λοιπόν πάει, νικήθηκα και μου ήρθε ν’ αγανακτήσω. Αλλά εκεί που πήγε να με κάνει έτσι για να αγανακτήσω, έκανα έτσι:

“Θεέ μου συγχώρεσέ με και δος φώτιση στον άνθρωπό σου, στην ψυχή που την κατέχει ο πειρασμός. Άρχισα να προσεύχομαι και να συγκινούμαι!

Δηλαδή, το μυστικό είναι… εκεί που ήταν να ξεσπάσει έτσι, το πρόλαβα και δεν οργίστηκα. Εϊναι δική μου αυτή, η… αυτή θέλω να πω, η πείρα. Πώς να το πω… κακό είναι που το λέω;

[Από το φυλλάδιο με κασέτα, Το πνεύμα το ορθόδοξον είναι το αληθές, σελ. 41]