Ήταν Μάρτιος του 1972, όταν ένα πνευματικό παιδί του π. Πορφυρίου τον επισκέφθηκε στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλλίσια Αττικής για να τον συμβουλευθεί για ένα προσωπικό θέμα.

Ο Παππούλης τον υποδέχθηκε με ιδιαίτερη χαρά, γιατί τον υπεραγαπούσε και τον θεωρούσε σαν ένα μέλος της οικογένειάς του. Το ίδιο, ακριβώς, συνέβαινε και από την άλλη πλευρά. Υπεράνω όλων ο Παππούλης!

Αφού μίλησαν αρκετές ώρες για πολλά και διάφορα, ο Παππούλης του λέει:

– Πες μου τώρα και το θέμα σου που τόσο σε απασχολεί.

– Που τι ξέρετε; Εγώ δεν το είπα σε κανέναν.

– Έλα, ευλογημένε, λέγε…

Πράγματι! Εκείνη την εποχή, ο νεαρός (τότε), είχε γνωρίσει μια κοπέλα και πριν προχωρήσει στην επισημοποίηση του δεσμού αυτού, ήθελε να πάρει την γνώμη του Παππούλη. Το ίδιο έκανε σε κάθε του πρόβλημα. Εάν δεν έπαιρνε το πράσινο φως από τον Γέροντα, δεν προχωρούσε κάτω από καμμία πίεση.

Διηγήθηκε, λοιπόν, στον π. Πορφύριο το πρόβλημά του, με όλες τις λεπτομέρειες και ζήτησε τη γνώμη του.

“Έχεις μια φωτογραφία της κοπέλας;”, λέει. “Δώσε μου την. “.

Την έδωσε. Την κοίταξε για πολλή ώρα, χωρίς να μιλά.

– Τί βλέπετε, Παππούλη; Γιατί δεν μιλάτε τόση ώρα; Είναι καλή ή όχι;

– Πολύ καλή είναι! Μόνο που είναι πολύ δραστήρια και αεικίνητη κι εσύ θα δυσκολευθείς πολύ να προσαρμοσθείς μαζί της.- Ε! τότε να της δώσω… απολυτήριο.

– Όχι! Γιατρίνα ήθελες, γιατρίνα πήρες. Γιατρίνα ζήτησες από τον Θεό, γιατρίνα σου έδωσε! Τί “απολυτήρια” μου λες τώρα; Άντε, και οι δικοί σου την αγαπάνε πολύ. Και οι γονείς σου χαίρονται ιδιαίτερα. Θέλουν, πριν πεθάνουν, να σε δουν ευτυχισμένο και τακτοποιημένο! Προχώρα! Κι εγώ θα κάνω πολλή προσευχή. Θα την κάνω κι εκείνη δικό μου παιδί, όπως έχω εσένα! Θα έρχεστε να με βλέπετε μαζί, πολύ συχνά, κι εγώ θα χαίρομαι και θα σας αγαπάω και θα σας καμαρώνω! Και εγώ ξέρω, πως κι εσύ με αγαπάς πολύ. Να είσθε ευλογημένοι! Όλα θα πάνε καλά, συν Θεώ!

Έτσι κι έγινε! Η γνωριμία μας κατέληξε σε γάμο. Η κοπέλα έγινε πνευματικό παιδί του Παππούλη, και μάλιστα από τα καλύτερα! Γι’ αυτό και την υπεραγαπούσε.

Όμως, το ζευγάρι αυτό άρχισε τη ζωή του με θλίψεις, αγωνίες, στενοχώριες και ταλαιπωρίες. Βάσανα πολλά. Συνέπεια όλων των βασάνων τους ήταν η κοπέλα να στερηθεί την πολυπόθητη μητρότητα. Και παρά τις διαβεβαιώσεις του Παππούλη την διακατείχε έντονη αγωνία, η οποία την ωθούσε σε επώδυνες και πολυδάπανες εξετάσεις. Ο Παππούλης όμως επέμενε: “Θα κάνεις παιδί! Μην ταλαιπωρήσε και ξοδεύεσαι άδικα. Σου λέγω πάλι: Θα κάνεις παιδί!”.

Πράγματι! Έκανε ένα χαριτωμένο αγοράκι, φωτισμένο από τον Θεό και ευλογημένο από το ίδιο το χέρι του Παππούλη!

Αξίζει να σημειωθεί, ότι το ζευγάρι αυτό έκανε μόνο ένα παιδί! Γι’ αυτό και ο π. Πορφύριος έλεγε: “Θα κάνεις παιδί!”. Δεν είπε: “Θα κάνεις παιδιά!

Εάν πρόσεχε κανείς τα λόγια του, έβγαζε πολύ εύκολα τα συμπεράσματά του. Η λεπτομέρεια αυτή αποτελούσε τον κώδικα των αποκρυπτογραφήσεων, των όρων ελέγοντο από τον Γέροντα.

Όταν ο π. Πορφύριος είδε για πρώτη φορά το νεογέννητο παιδί, είπε στους γονείς του:” Αυτό είναι το παιδί των προσευχών. “.

[Αν. Καλλιάτσου, Ο πατήρ Πορφύριος, Αθήναι 2000, σελ. 134-6]