Εκείνο που ήταν πραγματικά θαυμαστό, ήταν η διάκριση που είχε. Γνώριζε ανά πάσα στιγμή τί έπρεπε να πει στον καθένα, ανάλογα με το πόσο δεκτικός ήταν ο καθένας μαςστη δεδομένη στιγμή. Όταν έβλεπε ότι δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε αυτά που ήθελε να μας πει, έλεγε πολύ λίγα πράγματα και πρόσθετε: “Καλά, θα τα ξαναπούμε“.
Χρησιμοποιούσε πάρα πολύ τα παραδείγματα. Πολλές φορές, αντί να μας πει απ’ ευθείας ό,τι θα μας έλεγε, μας το έλεγε με παραδείγματα: “Μια κυρία, που είχε αυτά τα προβλήματα με τα παιδιά της…”, ή “Mια κοπέλα, που αντιμετώπιζε αυτό το πρόβλημα…” κ.ο.κ. . Γενικεύοντας το θέμα, δεχόταν ο καθένας μας πιο εύκολα αυτό που ήθελε να μας πει ο Γέρων Πορφύριος, ο οποίος είχε πραγματική μέσα του τη σοφία, που του έδινε ο Θεός.
[Κλ. Ιωαννίδη, Ο Γέρων Πορφύριος, Αθήναι 1993, σελ. 167π]
