Παναγιώτατε,

εὐλαβέστατοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλογεῖτε!

          Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὅπως ἅπλᾶ καί φυσικά διῆλθε τόν χρόνο τῆς ἐπιγείου βιοτῆς Του, μέ τήν ἴδια ἁπλότητα εἰσῆλθε καί στήν δική μας ζωή, σέ μιά δύσκολη περίοδο γιά τήν μικρή τότε Ἀδελφότητά μας, πού εἶχε ἄμεσα ἀνάγκη γιά στήριξι καί διακριτική καθοδήγησι.

          Τό πῶς ἡ Πρόνοια τοῦ ἁγίου Θεοῦ Τόν ἔφερε κοντά μας παραμένει μυστήριο, καθώς ἡ πρώτη τηλεφωνική ἐπικοινωνία Του μαζί μας (τό 1985 στήν Ἱ. Μονή Ἁγίων Θεοδώρων Καλαβρύτων, ὅπως ἔχει δημοσιευθεῖ στό σχετικό βιβλίο τοῦ Ἐλλογ. Καθηγητοῦ κ. Γ. Κρουσταλλάκη), ἦταν ἡ ἀπροσδόκητη «φωνή τοῦ Θεοῦ», πού μᾶς ὑπεδείκνυε ἀπό τί νά φυλαχθοῦμε καί πῶς νά πορευθοῦμε μέ τά διάφορα θέματα τῆς τότε Μονῆς.

          Δέν εἶχε προϋπάρξει οὐδεμία γνωριμία ἤ ἐπικοινωνία μαζί Του, ὅμως, ὅσοι εἶναι «γνωστοί στόν Θεό», ὑπερβαίνουν τά ἀνθρώπινα καί ζοῦν σέ ἄλλες συχνότητες.

          Ἀλλά καί ὅταν ἀργότερα ἔκτακτοι λόγοι ὑγείας μᾶς ὁδήγησαν σέ νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν, πιστέψαμε ἀπόλυτα ὅτι ἐπρόκειτο γιά εὐκαιρία συναντήσεως μετά τοῦ ὁσίου Γέροντος, ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνο μᾶς ἀνεγνώρισε, ἄν καί εἶχε κλειστά τά μάτια Του, ἀλλά καί ἀπεκατέστησε μέ τό ἰαματικό Του χάρισμα τό ὀξύ πρόβλημα ὑγείας πού ἀπαιτοῦσε ἄμεση χειρουργική ἐπέμβασι.

          Δύο ἡμέρες πρίν τήν μακαρία Του κοίμησι, μᾶς ἔστειλε μέ κάποιον πού, καθ’ ὑπόδειξιν δική μας, τόν ἐπεσκέφθη στά Καυσοκαλύβια, τήν ἑξῆς διαβεβαίωσι: «Νά πῆς στήν ψυχή πού σέ ἔστειλε καί δοκιμάζεται πολύ ὅτι κάθε βράδυ κάνω μαζί τους προσευχή καί ὅτι καί ἀπό τόν τάφο θά τήν προστατεύω!».

          Τό ὅτι δέ συνεχίζει νά μᾶς παρακολουθῆ μέ ἀνύστακτη πατρική φροντίδα ἀποδεικνύεται καί ἀπό τό ἑξῆς ἁπλό ἀλλά συνάμα ξεχωριστό γεγονός: Ὅταν τόν Μάϊο τοῦ 1992 ἡ Ἀδελφότητά μας εἶχε πλέον μετοικήσει γιά λόγους ἀνεξαρτήτους τῆς θελήσεώς μας στήν Ἱ. Μονή Παναγίας Βαρνάκοβας καί ἐπρόκοιτο νά γίνη ἡ Μεγαλοσχημία μου, ἐπισκέφθηκε τήν Μονή μας μιά πνευματική του κόρη, ἔχοντας τόν μοναχικό Του Μανδύα καί τά παπούτσια Του, τά ὁποῖα μᾶς χορήγησαν ἰδιαίτερη εὐλογία. Προσωπικά τό ἐξέλαβα σάν ἀπάντησι σέ ἕναν δισταγμό πού εἶχα σχετικά μέ τόν Μανδύα πού ἔπρεπε νά φορέσω στήν Κουρά, καθώς αἰσθανόμουν ὄχι ἄνετα μέ κάτι ἐπιπλέον τοῦ λιτοῦ ράσου.

Παναγιώτατε,

εὐλαβεστάτη ὁμήγυρις,

Αἰσθάνομαι μεγάλη τήν τιμή νά καλοῦμαι νά ἀρθρώσω λόγο γιά τήν εὐλογία τῆς παρουσίας τοῦ ὁσίου Πορφυρίου στήν ζωή τῆς Ἀδελφότητός μας ἀλλά καί τῆς δικῆς μου ἰδιαίτερα. Βέβαια, ἡ σχέσις μας μέ τούς Ἁγίους εἶναι ζωντανή, ὄχι μιά ἀνάμνησι, γι’ αὐτό καί δύσκολα ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπό λέξεις καί γεγονότα. Ὁ μόνος λόγος ὅμως πού τόλμησα νά κάνω αὐτή τή μικρή προσωπική ἀναφορά, εἶναι ἡ αἴσθησις χρέους πρός ἐσᾶς, τά νέα παιδιά, γιά νά γνωρίσετε, μέσα ἀπό τήν ἐλάχιστη δική μου ἐμπειρία καί τά ὅσα περισσότερα καταθέσουν οἱ ἐκλεκτοί ὁμιλητές, τήν σύγχρονη ὁσιακή μορφή Του, πού καθηγίασε τήν ἐποχή μας. Διότι ὁ πνευματικός λιμός εἶναι ἐπί θύραις, καί τό παράδειγμα τῶν Ὁσίων πού πρίν λίγα χρόνια συνανεστράφημεν καί ἐγνωρίσαμεν ἰδίοις ὄμμασιν, ἀποτελεῖ γνήσια καί πιό προσιτή τροφή γιά τήν ψυχή μας.

Ἡ ἁπλότητα τῆς βιοτῆς, ἡ ἀμεσότητα τοῦ λόγου, ἡ βεβαιότητα τῆς πίστεως καί ἡ ἐνάρετη πολιτεία τους κρύβουν τήν δύναμι πού ταπεινώνει καί ξεκαθαρίζει τόν πολύπλοκο νοῦ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό καί εἶναι τόσο σημαντική ἡ ἐντρύφησις στόν βίο τους, διότι μᾶς παρέχει τά «κλειδιά» καί τίς ἀπαντήσεις πού χρειαζόμαστε γιά νά διέλθουμε τήν ἐποχή μας μέ χαρά, χωρίς φθορά.

Σᾶς εὐχαριστοῦμε καί ταπεινά σᾶς συγχαίρουμε γιά τήν εὐλάβειά σας πρός τόν νέο Ὅσιό μας Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη. Εὐχόμεθα δέ, διά πρεσβειῶν Του, ὅσον ἐπιπλέον χρόνο μᾶς ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεός, νά εἶναι γιά τήν δόξα Του, καί στό τέρμα τοῦ στίβου τῆς ζωῆς μας νά ἀναδειχθοῦμε μέ τήν Χάρι Του νικητές τῆς ὄντως ζωῆς. Ἀμήν.

Εὔχεσθε ὑπέρ ἡμῶν,

Θεοδοσίας Μοναχῆς καί τῆς Συνοδείας αὐτῆς.